Η μυητική διδασκαλία του Πυθαγόρα, ο οποίος δεν άφησε πρωτογενείς πηγές συγγραφικού έργου, συμπυκνώθηκε στα δόγματα και τις απόψεις, που διατύπωνε ο Σάμιος φιλόσοφος, τα οποία μετάφεραν οι πνευματικοί του απόγονοι ή/και σχολιαστές, χάριν των οποίων η διδασκαλία του Πυθαγόρα παραμένει ζωντανή. Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος του 5ου αι. μ. Χ., ο Ιεροκλής ο Αλεξανδρινός, διασώζει – υπό μορφή υπομνήματος – τα παραγγέλματα του αρχαίου μαθηματικού, που έλαβαν τον τίτλο «Χρυσά Έπη». Τα «Χρυσά Έπη», στην ουσία, αποτελούν μια περίληψη των βασικών προτροπών του Πυθαγόρα. (...). Τα «Χρυσά Έπη» είναι εκείνο το στολίδι της φιλοσοφικής γραμματείας το οποίο συνδυάζει την καθημερινή πρακτική, το ανθρώπινο και θεϊκό στοιχείο, με την ηθική, την αρετή και την αθανασία, δίνοντας στον άνθρωπο ένα modus vivendi, εντός του οποίου η πειθαρχία, ο σεβασμός, η ταπεινότητα, η λιτότητα και η μεταμέλεια συνενώνονται τόσο αρμονικά, ώστε ο άνθρωπος να καταστεί ικανός να βελτιώσει ολόκληρη τη ζωή του, τη σχέση του με τους συνανθρώπους του, την πίστη του, βιώνοντας στο έπακρο μια προσπάθεια ατομικής ψυχανάλυσης, ενεργής ενδοσκόπησης, αυτοελέγχου, αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και αυτοσυγκράτησης. Το εγχειρίδιο αυτό αποσκοπεί ακριβώς στο τελευταίο: την έναρξη διαδικασιών εσωτερικού αναστοχασμού του αναγνώστη του. Για το λόγο αυτό, ο Ευστράτιος Αθανασίου επέλεξε σκόπιμα να είναι ένα μικρό, περιεκτικό και σαφές εγχειρίδιο, χωρίς δυσνόητες φιλολογικές ή φιλοσοφικές αναλύσεις και χωρίς εκτενείς εισαγωγές ή βιβλιογραφίες. Το παρόν έργο περιέχει νεοελληνική απόδοση και σύντομα επεξηγηματικά σχόλια, παραμένοντας πιστό στον διδακτικό και προς χάριν απομνημόνευσης στόχο των πυθαγορείων παραδοχών.